Paprykarz szczeciński. Kultowa pasta rybna PRL-u, która do dziś cieszy się popularnością. Jak wyczytać można na wikipedii, „Paprykarz szczeciński był wynikiem pomysłu racjonalizatorskiego na zagospodarowanie odpadów po wykrawaniu kostki rybnej z zamrożonych bloków rybnych. Pierwowzorem paprykarza szczecińskiego była afrykańska potrawa czop-czop, którą na początku lat 60. skosztowali i zachwycili się jej smakiem technolodzy z polskich statków-chłodni do połowów dalekomorskich podczas pobytu w portach u wybrzeży Afryki Zachodniej.” 
Przyznam, że wcześniej nie wiedziałam o afrykańskim rodowodzie poczciwego paprykarza ;) 

Paprykarz w puszce sam w sobie nieźle nadaje się na prowiant biwakowy, jednak z uwagi na przeróżny skład oraz surowiec rybny wszelakiego pochodzenia, w warunkach domowych polecam zrobić taką pastę samodzielnie. Nie ma przy tym wiele roboty, a efekt finalny jest nie tylko pyszny, ale i całkiem zdrowy i odżywczy. 
Ja do swojego paprykarza użyłam akurat tuńczyka, ale tak naprawdę można wykorzystać każdy rodzaj ryby. 

Dodam jeszcze, że do kanapek z paprykarzem doskonale pasują ogórki małosolne ;) 

 

• 2 puszki rozdrobnionego tuńczyka w sosie własnym, 
• 50g ryżu, 
• 1 cebula, 
• 1 marchewka, 
• 2 ząbki czosnku, 
• 4 łyżki koncentratu pomidorowego, 
• 1 czubata łyżeczka słodkiej papryki w proszku, 
• ½ łyżeczki ostrej papryki w proszku, 
• 2 łyżki oleju, 
• sól i pieprz